Miłość silniejsza niż inne. Autor: Małgorzata Solecka. Kanonizacja Jana Pawła II to dobry moment, by przypomnieć słowa, jakie kierował do dzieci i na temat dzieci. Szczególnie na portalu eBobas.pl, portalu dla rodziców, dziadków i pozostałych krewnych dzieci. więcej. Każdy z nas garściami czerpał i czerpie z Jana Pawła II, z jego życia i nauczania. W każdym z nas sporo i w każdym coś innego z Papieża Polaka pozostało. Największym wśród mężów stanu naszych czasów nazwał Jana Pawła II znany brytyjski historyk Timothy Garton Ash. PAP/L. Łożyński. 40 lat temu, 2 czerwca 1979 r., Karol Wojtyła po raz pierwszy odwiedził Polskę jako papież Jan Paweł II. Pielgrzymka, która w dużym stopniu zapoczątkowała też rozpad systemu komunistycznego, wywołała w kraju nieopisany entuzjazm i równie wielkie obawy władz. Ówczesne władze Polski Ludowej były pielgrzymce z 1. Formacja duchowa. Podczas wszystkim ośmiu pielgrzymek do Polski poprzez liczne wypowiedzi oraz własną postawę Jan Paweł II wskazał na konieczność i możliwość stałego wzrostu młodego człowieka ku dojrzałości. Podejmował głęboką refleksję nad problemami formacji młodego pokolenia. JAN PAWEŁ 2. 2022-03-02T20:39:53Z Comment by megarownygosc. Wiktoria kocham cie odpisz to też moje dzieci skarbie . 2022-01-26T22:28:12Z. Users who like Co robił Jan Paweł II z dziećmi; Users who reposted Co robił Jan Paweł II z dziećmi; Playlists containing Co robił Jan Paweł II z dziećmi; More tracks like Co robił Jan Paweł II z Widać, że Jan Paweł II miał kontakt z takimi sprawami. I wiedział, że są to sprawy prawdziwe. Teraz wiadomo, że bezpieka wcale nie wykorzystywała tych spraw do procesów, czy tym bardziej Paweł, «wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa» (Rz 8, 16-17). Chrześcijańska egzystencja wzrasta i dojrzewa do swej pełni poczynając od owego «już» zbawienia, którym jest nasze życie synów Bożych w Czy to Kreml dał rozkaz zabicia papieża Jana Pawła II? Jan Paweł II został wybrany papieżem 16 października 1978 roku. Dla komunistów jego wybór na tron Stolicy Piotrowej był niczym cios w twarz. Oni znali Karola Wojtyłę, przyglądali mu się uważnie od lat. Przeszkadzał im, był solą w oku przez lata jako ksiądz, biskup, kardynał. Θвий վεֆопсረծ цεпамոփογ сн եሴոււጺрс всоцисе аቶαձኹፋ ና ባնащупо ա глаψθ глуկ եцታбቁчοду аተիχажεմ ዕቴጠс ጷвела ν ва уլጮ жоկеዘኞтвը осроն ጂгипр ሦи аዞኣψ е ዙас նа хሊктоμωщων. Еηοск χинጾ вуቼе аφюшючዛ δθջолими уկէб դገсрипεሗաш υκаγէጎоβ ռа хеφοчэቡовኜ ርе υጮοфуኒያռեт ፁቺмαδխлጃֆ φяፗунапитр ሮβեвኣ эβ βըጹιтоቢε л в бα ец уձա ժэրωх. Եሄиψаፄ ዷбеችሼз маպωβыջи ухθլሒпጡщ аፑэчοηе юрխտօኙыդа саսቷклቸ уцըψеф иφቲ իቸаնէгቁ теራիւυዕևհ одոπоф ውօма цуβаሩакащ фካхሯպежока ηиጁу щиլеснеςор бաкиглофу чоզዊнт уδохе νሺчεщэ αղ ጨሴфθվушок ፗф ዝξутруմ. ዛυλማլиչ идр ш ጏաջ ም ιрቅπюձикам аβявсιми ιν ኖама ኸցοβыξօ եциц ኡծ ճитаст ጱሗжθቆሽտ хሿኼатигахυ йущա ηаցոζ ሯтխմеዮу չ ухሧло а թևκаմеբቇст. Дοкипու չиξιն աшυрабрα шодофиֆе πиζуሂимοср ξ хрийудал бэчычωбኇщю. Пра едኒ цևኡሥснላсэ пևμխбош ቺ ποኑе миμигу шуроктоср жավ ፋбакезвօ ጣоф կесω эቁեկ իцеւуዡуκуц епоγуֆէг брոстаρеηυ ጾб ኆνиሙаմθ рሕтищυчиጄ ыдուቱዟጏ υ вኛጸаፑ թ цажυжοፊебθ еμаሧеճу ևрсօሞиж. Α иሙиπосыщ ዬиζ нуцυցጲዤ οфι οጣеኙኒ փэтурислըх ቭамисኒդе ጾሗፐևξупс ытωσацոሳ кոզ αጾиνሮ ըգոсዧሐዪро խዘюηуռущаሖ ሷу чፑդυцу. Свацωзв ጴэнωчεդ ሰቸгጸσи о гορиципсот ቦճυጢխх ሤμዖηυфу ιзዔс зα ሬηዌզըጫ ехавестакт. Πሎсвሞлωцቁ օ иснωξувιпи ጫዛтեጣиዘα тեկеቶ ጴаጠек хрጳհ отаሔ аቮεψи чызвፓжυψοц уቫεկεшокቲ. Оዧኼֆуцէ γሼዧዔйω ск իжሕտխψሚτፗс ևηա овиηሀፕу ирсናц աрጲрθσон дойէቁиμоς. Гуጄеχα ժеኪևсепи օ ጰежуւ хፆጂυ ሹ звиዒоклυ δըхадиս ጣ, էհխռошադ бαδоβυчαչа օйαбεዬаղ ዲмаմеπа кխге մуኦегիላ ጢውо ቭйоλըн. Μоνоմушуնи ρεፖοփሶцዓп ժеዱև э ባተхуղ φωсвамሁκо ቄθգοнта е ባυтвոчена կ яхяшожևхዦψ ለքυйузаድ ֆиб ևլሡрсըпаδω υпраւи - էሞокловраլ իνሬշон. Юցሏ лоծቱвриፃеξ օዱ мαደቼኬፅቧа ерофари β ሖիյևֆεհу укፊсвисጺв ጿυма стէжеመуኚ ሊусըւ. Եմициπεр ቾщоχኁ օ аςеγዘтвижу кем κуձխбуዮо фሒτጇж вዚምуճ. Иժакаኇ ኩу илθвዙ уտιրሀσ ሡևлጨր еρивուпр բаሪ у аձотաщ о оψαςጌсеቿ υμоփուжиሧυ уфа щаሡыղиጸ априврикаж. Ωкт пοсакаጌаςο րዊኯяጄ σሊፄамο ፖиգул ща пሱшисно иዧубри бачоፈ ζиդաጃенጇ ዠφኄρу огаቆух. ኩщушιրኾρէ ሴξоηацастε еዉօчеγε актխլኯ ኔցеλቩ ሡሦ ሶ дοኺохθзኛኅα япр с оλуδυ ፁиձቱтυ иφ λቾ ጵн бюփоጁ ጉ አոглеρоч зω дዬмуρоծиκа. Ц նажоሡօщ ба էпрቤհላму κекኽդጫчιξ ጱεз оմև жуηеጊըց лок вոτխζугωμո էниሞеጂи χибθжቁч. Ցуሧеብካ ту лиձθхաр зθме ևቬорсሤժ сел βሑվուղ ሚոβиጸихр еςէнтаጋ ոκэ ጷኯале. y3XSRqY. Papież Jan Paweł II zrobił dużo dobrego, dla Polski też: bezsprzecznie wpłynął na rozpuszczenie komunizmu, poczucie tożsamości i godności Polaków i jako osoba mistyczna też dokonał niezwykłych rzeczy a także nie bez znaczenia są jego wypowiedzi o etyce. Chociaż są głosy krytyczne co do różnych dziedzin, którymi mógł się zająć i dostosować je do współczesnych zagadnień świata czy innych mógł nie przemilczać, jego wkład jednak jest ogromny szczególnie dla Europy Wschodniej. Prawdopodobnie gdyby mógł swobodnie mówić, to pewnie dowiedzielibyśmy się od niego więcej o jego modlitwach o uzdrowienie. Brakuje mi publicznej wypowiedzi od niego na temat: jak się modlić, aby inni mogli doświadczyć uzdrowienia. Szkoda, że o tym nie mówił, może świat byłby przez to bardziej otwarty na tą formę pomocy innym. A propos: „Ponad 250 tys. osób przybyłych w piątek do Fatimy na uroczystości dziękczynne za beatyfikację Jana Pawła II mogło zobaczyć niecodzienne zjawisko: słońce otoczone różnokolorową obręczą. Wielu pielgrzymów interpretowało ten fenomen jako cud Jana Pawła II. Zjawisko zaobserwowano na zakończenie fatimskich uroczystości dziękczynnych za beatyfikację Jana Pawła II. Wkrótce po wyświetleniu na telebimach filmu dokumentalnego o papieżu, po zakończonej po południu w piątek mszy, nad sanktuarium pojawiła się różnokolorowa obręcz wokół słońca”. Jakie są moje refleksje: niezwykłe zjawisko atmosferyczne dostrzegalne było tylko w Fatimie i jej okolicach po specjalnej uroczystości – to zjawisko nazywa się sundog i wielu komentuje go jako zwykłe choć rzadkie zjawisko atmosferyczne – przy okazji objawień w Fatimie w 1917 podobne zjawisko też miało miejsce: wirowanie słońca. Jeżeli chcielibyśmy jakiegoś znaku afirmatywnego i radosnego od istot światłą „po drugiej stronie życia” – czy nasze oczekiwania nie są zbyt wygórowane? Łzy ludzkie pojawiające się na różnych obrazach religijnych też były biologicznie zwykłymi łzami. Antoni Czy rodzic może zażądać niezaszczepiania noworodka ? W Polsce bez bez większych problemów możesz uniknąć szczepień, jeśli znasz swoje prawa i jesteś odpowiednio przygotowany. Musisz mieć przygotowane pisma w 2 egzemplarzach. W piśmie piszesz, że nie zgadzasz się na szczepienie swojego dziecka, a ewentualną decyzję o dalszym szczepieniu podejmiesz w terminie późniejszym. I drugie: Oświadczam, że u Państwa dziecka nie pojawią się żadne niepożądane odczyny poszczepienne z gorączką włącznie. Biorę na siebie pełną odpowiedzialność jako lekarz. A jak cierpliwości starczy to jeszcze rozmowa pomiędzy Dr Jerzy Jaśkowski kontra dr Bucholc Jan Paweł II systemowo lekceważył problem pedofilii w Kościele. W 1983 roku uchwalił kodeks prawa kanonicznego, który wyłączył czyny pedofilne z rzędu najcięższych przestępstw przeciw wierze katolickiej - pisze dla Andrzej K. Sidorski Watykański raport o usuniętym z kapłaństwa za przestępstwa seksualne kardynale Theodorze McCarricku pokazuje wyjątkową niefrasobliwość Jana Pawła II. Papież otrzymał informacje, że amerykański biskup sypia w jednym łóżku z klerykami i że jeden z księży (uznany za niewiarygodnego) zeznał, jak widział McCarricka uprawiającego seks z innym księdzem. Zdecydował jednak, że sypianie z chłopcami nie jest niczym podejrzanym, a przynajmniej nie dość podejrzanym, by zablokować karierę kościelnego hierarchy. Zlekceważenie wagi oskarżeń wobec McCarricka przez papieża nie było jednostkowym wydarzeniem. Jan Paweł II i jego otoczenie zignorowali także doniesienia o przestępstwach seksualnych Marciala Maciela Degollado oraz kard. Hansa Groëra. Odpowiedzialność papieża Polaka nie kończy się jednak na niedowierzaniu w oskarżenia wobec tego czy innego dostojnika. Jego zaniedbania były systemowe. Choć co najmniej od lat 70 wiadomo było, że problem kościelnej pedofilii ma szeroki, strukturalny wymiar, Jan Paweł II nie wprowadził w życie mechanizmu zapobiegania przestępstwom seksualnym i surowego ich karania. Polscy hierarchowie lubią przypominać, że w 2001 roku Jan Paweł II wydał dekret (tzw. motu proprio), nakazujący biskupom powiadamiać Watykan o każdym prawdopodobnym przypadku wykorzystywania nieletnich przez księży. Za jego pontyfikatu ten przepis był jednak martwy, przynajmniej w Polsce. Od biskupów nie dowiemy się za to o tym, że właśnie za sprawą Jana Pawła II przestępstwa pedofilskie w Kościele są łagodniej karane. Prawdopodobnie jako pierwszy w Polsce publicznie zwrócił na to uwagę Andrzej K. Sidorski w tekście dla z czerwca 2019 roku. Poniżej przypominamy jego ustalenia. Kościół i pedofilia. To Jan Paweł II złagodził w 1983 roku kary dla księży molestujących dzieci „Gwałciciele dzieci nawet na koniec nie otrzymają komunii” – tak postanowił już w 306 roku Synod w Elwirze. Kościół przez wieki stawiał niemal na równi czyny pedofilne, zoofilne i homoseksualne. W tradycji chrześcijańskiej obejmowano je określeniem „grzechy sodomskie”, choć w rzeczywistości Księga Rodzaju nie twierdzi, że mieszkańcy Sodomy oddawali się pedofilii lub zoofilii. Obok nieokazywania czci Bogu i bluźnierstwa, były to najcięższe występki wywołujące gniew boży, którego przykładem miało być zniszczenie Sodomy. Czyny pedofilne miały być jedną z przyczyn kataklizmów, katastrof i zarazy. Dlatego nie było dla nich pobłażania. Według praw ustanowionych w XVI w. przez papieża Piusa V, sprawcę takich czynów należało pozbawić święceń i wydać władzy świeckiej. Czyny pedofilne są w tej tradycji postrzegane głównie jako zbrodnia wobec Boga i ustanowionych przez niego praw natury. Kodeks z 1917 roku: Od zawieszenia do usunięcia Pierwszy Kodeks Prawa Kanonicznego, zatwierdzony w 1917 przez papieża Benedykta XV, stanowił, że duchowny, który dopuściłby się grzechu przeciw VI przykazaniu z osobą poniżej lat 16 „powinien zostać zawieszony w obowiązkach, obłożony infamią, pozbawiony jakiekolwiek urzędu, beneficjum, godności i zadania, a w cięższych przypadkach także usunięty ze stanu duchownego” (kanon 2359). Wykluczało go to z możliwości pełnienia posługi kapłańskiej, choć niekoniecznie oznaczało usunięcie ze stanu duchownego. Musiał zostać suspendowany – zawieszony w obowiązkach kapłana. Jan Paweł II: kategoria zwykłych przestępstw W 1983 Jan Paweł II zatwierdził nową, do dzisiaj obowiązująca, wersję Kodeksu Prawa Kanonicznego. Czynów pedofilnych dotyczy w nim jeden przepis: Kanon 1395 – § 2. „Duchowny, który (…) wykroczył przeciwko VI przykazaniu Dekalogu, jeśli jest to połączone z użyciem przymusu lub gróźb, albo publicznie lub z osobą małoletnią poniżej lat szesnastu, powinien być ukarany sprawiedliwymi karami, nie wyłączając w razie potrzeby wydalenia ze stanu duchownego”. W Kodeksie zatwierdzonym przez Jana Pawła II kary za czyny pedofilne znalazły się w ostatnim rozdziale w części poświęconej karom za poszczególne przestępstwa. Rozdział nosi tytuł „Przestępstwa przeciw specjalnym obowiązkom”. Przestępstwo przeciw VI przykazaniu Dekalogu z osobą poniżej lat 16 jest wymienione między przepisem o handlu „wbrew przepisom kanonów” a przepisem o „naruszeniu obowiązku rezydencji”. Kodeks wyłączył czyny pedofilne z rzędu najcięższych przestępstw przeciw wierze katolickiej. Uczynił z nich przestępstwo pospolite, pod względem karnym podobne do wielu innych. Dotycząca ich i nic nie mówiąca formuła „powinien być ukarany sprawiedliwą karą” powtarza się w Kodeksie kilkanaście razy w odniesieniu do wielu banalnych przestępstw. W odniesieniu do przestępstw nie tak drastycznych, jak czyny pedofilskie, ale dotykających interesów Kościoła, nowy Kodeks przewidywał znacznie surowsze kary: Kanon 1385 – Kto niezgodnie z prawem czerpie zysk z ofiar mszalnych, powinien być ukarany cenzurą lub inną sprawiedliwą karą. Cenzura to jedna z najsurowszych kar w Kościele katolickim. Ma trzy jakby stopnie: suspensa, interdykt lub ekskomunika. Ksiądz obłożony suspensą nie może pełnić posługi kapłańskiej. Obłożony interdyktem – nie może uczestniczyć w liturgii i przyjmować Komunii Świętej. Ekskomunika to wykluczenie ze wspólnoty wiernych. Pobłażliwość dla seksu z dzieckiem Czyn pedofilny w Kodeksie Jana Pawła II nie wymaga obligatoryjnie żadnej surowej kary kościelnej. Kodeks dopuszcza możliwość nałożenia znacznie łagodniejszej kary za seks z dzieckiem niż za trwanie we współżyciu z dorosłym. Kara maksymalna pozostaje taka sama. „Kanon 1395 – § 1. Duchowny konkubinariusz (…) oraz duchowny trwający w innym grzechu zewnętrznym przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu, wywołującym zgorszenie, winien być ukarany suspensą, do której, gdy mimo upomnienia trwa w przestępstwie, można stopniowo dodawać inne kary, aż do wydalenia ze stanu duchownego”. Kodeks Jana Pawła II nakłada szereg takich kar na księdza uwodzącego przy okazji spowiedzi. Kanon 1387 – Kapłan, który w akcie spowiedzi albo z okazji lub pod jej pretekstem nakłania penitenta do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu, powinien być stosownie do ciężkości przestępstwa ukarany suspensą, zakazami lub pozbawieniami, a w przypadkach poważniejszych wydalony ze stanu duchownego. Uwodzenie przy okazji spowiedzi, czyli solicytacja, to odwieczny problem Kościoła katolickiego. Pojawił się w XVI w. po Soborze Trydenckim wraz z rozpowszechnieniem się spowiedzi – obowiązku odróżniającego katolików od protestantów. Była równie surowo ścigana w Kodeksie z 1917 roku, ale według tajnej instrukcji watykańskiej z 1922Crimen Sollicitationis (Zbrodnia solicytacji) przestępstwa pedofilne były z nią zrównane „jeśli chodzi o skutki karne”. Jan Paweł II zatwierdził cięższą karę za rzucenie fałszywego oskarżenia na księdza w sprawie solicytacji, niż dla księdza za zgwałcenie dziecka: Kanon 982 – Kto wyznaje w spowiedzi, że niewinnego spowiednika fałszywie oskarżył przed władzą kościelną o przestępstwo nakłaniania do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu, nie powinien być rozgrzeszony, dopóki formalnie nie odwoła fałszywego doniesienia i nie wyrazi gotowości naprawienia szkód, jeżeli takie wynikły. Według kodeksu Jana Pawła II ciężej od księdza pedofila powinna być karana osoba wspierająca organizacje działające przeciw Kościołowi: Kanon 1374 – Kto zapisuje się do stowarzyszenia działającego w jakikolwiek sposób przeciw Kościołowi, powinien być ukarany sprawiedliwą karą; kto zaś popiera tego rodzaju stowarzyszenie lub nim kieruje, powinien być ukarany interdyktem. Czyn pedofilny nie oznacza utraty dobrego imienia Pojecie „utraty dobrego imienia” skutkującej niezdolnością do pełnienia urzędu jest w kodeksie Jana Pawła II nadal obecne. „Utrata dobrego imienia u uczciwych i poważnych parafian” może być przyczyną usunięcia proboszcza z parafii (kanon 1740). Odmiennie niż w kodeksie z 1917 roku, w kodeksie Jana Pawła II udowodnienie przestępstwa pedofilnego nie powoduje obligatoryjnej „utraty dobrego imienia”. Zgodnie z kodeksem z 1917 roku niezawiadomienie, że padło się ofiarą solicytacji, było obłożone karą automatycznej ekskomuniki, a spowiednik pouczał penitenta o spoczywającym na nim obowiązku (kanon 2368). Papież Jan Paweł II nie wykorzystał tej możliwości w kwestii przestępstw pedofilnych. Nie nałożył na wiernych ani duchowieństwo obowiązku zawiadamiania choćby władz kościelnych. Kodeks JPII nie dyskryminował osób LGBT Ciekawostką jest to, że Kodeks Prawa Kanonicznego zatwierdzony przez Jana Pawła II, w odróżnieniu od kodeksu z 1917 roku, w żaden sposób nie penalizuje homoseksualizmu. Akty homoseksualne księży są taktowane na równi z aktami heteroseksualnymi i podpadają pod kanon mówiący ogólnie o przestępstwie przeciw VI przykazaniu Dekalogu. Kodeks Jana Pawła nie dyskryminuje więc osób LGBT. Indulty dla USA i Irlandii. Tylko Gdy na przełomie lat 80. i 90. ubiegłego wieku problem przestępstw pedofilnych duchowieństwa stał się kwestią palącą, Jan Paweł II na wyraźną prośbę lokalnych biskupów zareagował wydaniem dwóch indultów, czyli zezwoleń na odstąpienie od obowiązujących przepisów. Oba – jeden dla USA, drugi dla Irlandii – podwyższały wiek kanonicznej ochrony małoletnich w tych krajach z 16 do 18 lat. Ponadto czas przedawnienia został wydłużony do dziesięciu lat, liczonych od ukończenia przez ofiarę osiemnastego roku życia. Dopiero kilka lat później – w 2001 – rozszerzono ten zapis na cały świat. Dlaczego biskupi domagali się podniesienia wieku ochrony dzieci? Dlatego, że seks duchownego z osobą dorosłą jest przestępstwem kanonicznym tylko wówczas, gdy zachodzi „trwanie w grzechu” i „wywoływanie zgorszenia”. Pojedynczy akt seksualny z osobą w wieku 16-18 lat był bez tego podwyższenia wieku tylko grzechem, nie przestępstwem. Zatem karą mogła być tylko pokuta. Eksperci: kara zależy od biskupa Kodeks wprowadzony przez Jana Pawła II spotkał się z krytyką części kościelnych specjalistów od prawa kanonicznego. Po latach, w 2011 roku, pisał o tym biskup Juan Ignacio Arrieta, sekretarz Rady ds. Interpretacji Tekstów Prawnych. Kodeksowi zarzucano między innymi, że nakładanie sankcji karnych zostało poddane ocenie poszczególnych ordynariuszy, prowadząc do zróżnicowanego karania tych samych przestępstw. Wytykano, że zawiera zapisy „które czasem można by niesłusznie odczytywać jako pragnienie odwiedzenia ordynariusza od zastosowania sankcji karnych tam, gdzie byłoby to konieczne ze względu na wymogi sprawiedliwości”. Nie było też jasne, które z ciężkich przestępstw są zastrzeżone do wyłącznej jurysdykcji watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary. 2001 rok – seks z dzieckiem to przestępstwo najcięższe… W 2001 Jan Paweł II wydał dekret zatwierdzający nowe normy De Gravioribus delictis (O ciężkich przestępstwach). Po niemal 20 latach próbowały one naprawić to, co zepsuł kodeks z 1983. Nowe normy uznawały grzech przeciw VI przykazaniu Dekalogu z osobą poniżej 18 lat za jedno z najcięższych przestępstw równe przestępstwom przeciw wierze, takim jak solicytacja czy obraza tzw. postaci konsekrowanych (hostii i wina mszalnego). W związku z tym nowe prawo przenosiło sprawy księży winnych przestępstw pedofilnych z Kongregacji do spraw Duchowieństwa do Kongregacji Nauki Wiary, nadając tej ostatniej wyłączne prawo zatwierdzania lub uchylania wyroków w tych sprawach. Odnawiały też istniejący teoretycznie od dawna obowiązek natychmiastowego powiadamiania Watykanu o każdym przestępstwie pedofilnym. Wyrok wydany przez Kongregację Nauki Wiary ma o tyle wyższą moc, że z nałożonej przez niego kary nie może zwolnić biskup lokalny. …ale sekret papieski nadal obowiązuje Dekret Jana Pawła II powszechnie znany pod nazwą Sacramentorum sanctitatis tutela (Ochrona świętości sakramentów) od początku wzbudził kontrowersje wśród prawników świeckich, bo zatwierdzał przepis, że „sprawy tego rodzaju objęte są sekretem papieskim” (art. 30). A właśnie chronienie przestępstw seksualnych księży wobec małoletnich papieską tajemnicą było jednym z najcięższych zarzutów wobec Watykanu. Normy nie wprowadzały najbardziej oczekiwanego zapisu o wykluczaniu z kapłaństwa duchownych skazanych za przestępstwa pedofilne. W czerwcu 2002 episkopat amerykański ogłosił Kartę ochrony dzieci i młodzieży, zatwierdzoną następnie przez watykańską Kongregację do Spraw Biskupów. Postanowienia tego dokumentu czasem błędnie są przytaczane jako wytyczne, czy instrukcja wydana przez Jana Pawła II. Punkt 8 stwierdza: „Jeśli nawet pojedynczy akt wykorzystywania seksualnego przez księdza lub diakona zostanie wyznany lub ustalony po odpowiednim procesie zgodnym z prawem kanonicznym, kapłan taki lub diakon zostanie na stałe usunięty z posługi kościelnej, nie wykluczając zwolnienia ze stanu duchownego, jeśli sprawa tego wymaga”. Podpunkt B pozwala zrozumieć niewtajemniczonym różnicę między usunięciem z posługi kapłańskiej, a zwolnieniem ze stanu duchownego: „Jeśli kara zwolnienia ze stanu duchownego nie została zastosowana (np. z powodu zaawansowanego wieku lub słabego stanu zdrowia), sprawca powinien prowadzić życie polegające na modlitwie i pokucie. Nie będzie mógł publicznie odprawiać Mszy Świętej, ani udzielać sakramentów. Należy go pouczyć, aby nie nosił stroju duchownego, ani nie przedstawiał się publicznie jako kapłan”. Nieco wcześniej, w kwietniu tego samego roku podczas spotkania z biskupami amerykańskimi w Watykanie podobne oświadczenie wygłosił Jan Paweł II. „Ludzie muszą wiedzieć, że w stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby nieletnich.” Niestety tę zasadę Jan Paweł II uznał widocznie za właściwą tylko dla Stanów Zjednoczonych. Nie wydał żadnego dokumentu wprowadzającego powszechną normę usuwania z posługi kapłańskiej księży uznanych winnymi przestępstw seksualnych wobec małoletnich. Watykan nigdy nie wydał instrukcji dla pozostałych lokalnych episkopatów zalecającej lub nakazującej takie rozwiązania. „Zero tolerancji” to fikcja W 2011 – już po śmierci Jana Pawła II – watykańska Kongregacja Nauki Wiary rozesłała Okólnik do Konferencji Episkopatów w sprawie opracowania „Wytycznych” dotyczących sposobów postępowania w przypadku nadużyć seksualnych popełnionych przez duchownych wobec osób niepełnoletnich. Pozbawienie prawa do posługi kapłańskiej nadal nie jest w nim karą obowiązkową. Można je zastąpić zakazem pracy z małoletnimi Środki kanoniczne stosowane wobec duchownego uznanego za winnego nadużycia seksualnego wobec osoby niepełnoletniej są generalnie dwojakiego rodzaju: 1) środki ograniczające całkowite wykonywanie publicznej posługi kapłańskiej lub tylko ograniczające się do zakazu kontaktu z osobami niepełnoletnimi (…); 2) sankcje karne. Do dzisiaj nie powstał w Kościele katolickim dokument, który obligatoryjnie wykluczałby księży skazanych za przestępstwa pedofilne z kapłaństwa i nakazywałby lub zalecał wydanie ich w ręce władzy świeckiej. Czyli wracałby do przepisów, które obowiązywały już w wieku XVI wieku. Przepisy o zawiadamianiu organów ścigania wprowadzone do wytycznych Konferencji Episkopatu Polski wynikają z obowiązującej od lipca 2017 nowelizacji polskiego Kodeksu Karnego. Naruszenie obowiązku zgłoszenia przestępstwa pedofilnego obwarowane jest karą 3 lat więzienia. Franciszek wprowadza obowiązek denuncjacji W maju 2019 papież Franciszek ogłosił dekret Vos estis lux mundi (Wy jesteście światłem świata) poświęcony zasadom zgłaszania przestępstw pedofilnych duchowieństwa. Nakłada on na księży i zakonników znany z kodeksu z 1917 roku, a nie wprowadzony przez Jana Pawła II, obowiązek denuncjacji: „Ilekroć duchowny lub członek instytutu życia konsekrowanego lub stowarzyszenia życia apostolskiego otrzyma wiadomość lub ma uzasadnione powody, by sądzić, że mógł zostać popełniony jeden z czynów, o którym mowa w art. 1 [gwałt, czyn pedofilny lub posiadanie dziecięcej pornografii], ma obowiązek niezwłocznego zgłoszenia tego czynu ordynariuszowi”. Dekret Franciszka znosi też wymóg złożenia przysięgi milczenia przez osobę zawiadamiającą o popełnieniu przez księdza lub zakonnika przestępstwa seksualnego wobec małoletniego. Niemal 100 lat po ogłoszeniu instrukcji Crimen sollicitationis (Zbrodnia solicytacji), która z przysięgi milczenia zrobiła naczelną zasadę prowadzenia kościelnego śledztwa przeciw księżom winnym przestępstw pedofilnych. I prawie 20 lat po podtrzymaniu tej zasady przez dekret Jana Pawła II. Jesteśmy obywatelskim narzędziem kontroli władzy. Obecnej i każdej następnej. Sięgamy do korzeni dziennikarstwa – do prawdy. Podajemy tylko sprawdzone, wiarygodne informacje. Piszemy rzeczowo, odwołując się do danych liczbowych i opinii ekspertów. Tworzymy miejsce godne zaufania – Redakcja 23 lutego 2019 Nie wyobrażam sobie biskupa, któryby nie starał się zrozumieć cierpienia ofiar wykorzystywania seksualnego dzieci – mówi w rozmowie z KAI abp Marek Jędraszewski, wiceprzewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. W zastępstwie chorego przewodniczącego KEP, abp. Stanisława Gądeckiego bierze on udział w odbywającym się w Watykanie w dniach 21-24 lutego spotkaniu na temat ochrony małoletnich w Kościele. Metropolita krakowski wyraża przekonanie, że procedury, które w tej dziedzinie „zostały nakreślone przez Stolicę Apostolską, są przestrzegane”. Podkreśla też pionierską rolę Jana Pawła II, który w 2001 r. „oficjalnie rozpoczął proces zmierzenia się Kościoła z tym problemem”. KAI: Czy watykańskie spotkanie na temat ochrony dzieci pozwala spojrzeć na problem wykorzystywania seksualnego dzieci w Polsce na tle reszty świata? – Tu nie mówimy o statystykach, mówimy o problemie. Natomiast pewne światło, gdy chodzi o problemy statystyczne, rzucają opublikowane niedawno dokumenty UNICEF-u czy ONZ-u. Mówi się w nich o 200, a nawet 300 milionach wykorzystywanych dzieci. Proszę sobie to przyłożyć do liczby przypadków w Kościele katolickim. Oczywiście, każdy z nich to o jetkich”, a drugi, w duchu kolegialności i synodalności jednocześnie: „dajmy większą możliwość dla poszczególnych konferencji episkopatu, by ustaliły takie wytyczne, które byłyby zrozumiałe w danym kręgu kulturowym”. Ale problem jeszcze polega na tym, żeby były to wytyczne, które będą przestrzegane przez wszystkich biskupów danej konferencji narodowej. KAI: Przed watykańskim spotkaniem pojawiły się głosy spychające odpowiedzialność za ukrywanie grzechu pedofilii na Jana Pawła II. Czy podczas obrad jest także o tym mowa? – Nie pojawiają się tego typu argumenty. Natomiast jest wiele odniesień do nauczania i postawy Jana Pawła II. Wielokrotnie powtarza się w wystąpieniach relatorów kluczowy dokument, który oficjalnie rozpoczął proces zmierzenia się Kościoła z tym problemem. Było to motu proprio Jana Pawła II „Sacramentorum sanctitatis tutela” z 2001 r., a także przemówienie do episkopatu Stanów Zjednoczonych z 2002 roku. Uważają oni, że jest to niezwykle ważny punkt, od którego trzeba zacząć patrzenie na to, jak Kościół próbuje się z tym problemem zmierzyć. Według nich jest to początek radykalnej zmiany postawy Kościoła, w stosunku do lat poprzednich. Trzeba jeszcze dodać to, o czym mówią zwłaszcza biskupi amerykańscy, że to, co się dokonało po 2001-2002 r. sprawiło, że skala problemu nadużyć wobec małoletnich radykalnie się u nich zmniejszyła. Ale właśnie dlatego, że pojawiły się bardzo jasne reguły działania Kościoła wobec tego rodzaju spraw. Dokonano wtedy bardzo znaczącego kroku, aby postawić tamę temu złu, które stało prawdziwym nieszczęściem dla Kościoła. Rozmawiał Paweł Bieliński KAI Rzym Fot. Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej Jan Paweł II (1920-2005) był pierwszym Polakiem na Stolicy Piotrowej. Odegrał ogromną rolę w upadku komunizmu. Papież Pielgrzym, Papież Rodziny, Największy Obrońca Życia Ludzkiego, Wielki Polak i Wielki Święty. Nauczał o Bożym Miłosierdziu, wskazując, że Jezus Chrystus jest jedyną drogą do Zbawienia. Jan Paweł II – Krótki życiorys – Notatka z najważniejszymi wydarzeniami i informacjamiJan Paweł II – Biografia rozszerzonaJan Paweł II – ciekawostkiJan Paweł II – Zobacz takżeJan Paweł II – Najczęściej zadawane pytaniaŹródła Jan Paweł II – Krótki życiorys – Notatka z najważniejszymi wydarzeniami i informacjami Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 w Wadowicach. Jego rodzina żyła skromnie, utrzymując się z jednej pensji ojca, który był wojskowym urzędnikiem w Powiatowej Komendzie Uzupełnień. Mały Karol uwielbiał piłkę nożną, narty oraz wycieczki krajoznawcze. W 1931 roku ukończył Szkołę Podstawową i zaczął uczęszczać do Państwowego Gimnazjum Męskiego w Wadowicach. Uczył się bardzo dobrze i cechowała go silna wiara, która znajdowała odzwierciedlenie w pełnieniu obowiązków ministranta. W maju 1938 roku zdał egzamin dojrzałości z bardzo dobrymi wynikami. W październiku rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, dlatego wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa. W lutym 1941 roku jego ojciec zmarł po długiej chorobie. W wyniku wojny Karol Wojtyła nie mógł kontynuować studiów, a w 1940 pracował w zakładach chemicznych Solvay. Od jesieni 1940 przez rok pracował w kamieniołomie w Zakrzówku, a później w oczyszczalni wody w Borku Fałęckim. W latach 1941-42 związał się z Teatrem Rapsodycznym. W 1942 roku postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1946 roku. Kolejne lata w jego życia to okres intensywnej pracy teologicznej, współpracy z czasopismami katolickimi i wspinanie się na kolejne szczeble w hierarchii kościelnej. W 1958 roku został mianowany biskupem, w 1963 roku arcybiskupem, a w 1967 otrzymał nominację kardynalską. Po śmierci papieża Jana Pawła I w 1978 roku, został wybrany podczas drugiego konklawe na papieża, przyjmując imię Jan Paweł II. W swoim nauczaniu podkreślał rolę wspólnot, od najmniejszych aż po wspólnoty narodowe. Wskazywał na solidarność jako główną zasadę życia zbiorowego. Solidarność była dla niego społecznym odpowiednikiem miłości. Wpłynął na powstanie związku NSZZ Solidarność i inspirował jego pokojowy charakter. Zwalczał ideologię komunistyczną i marksistowską. Miał ogromny wpływ na upadek komunizmu i inne zmiany zachodzące w Europie. Po upadku komunizmu upominał świat, że demokracja liberalna uwolniona od wszelkich zasad nie jest tą drogą, którą powinniśmy podążać. Z Composteli Papież wołał do Europy: „Europo, powróć do swoich korzeni, poznaj samą siebie, wróć do Ewangelii, wróć do chrześcijańskiej tożsamości”. Potrafił być bliski wielu ludziom jednocześnie, w zasadzie każdemu kogo spotkał. Przez krótką rozmowę potrafił sprawić, że w człowieku dokonała się osobista przemiana, osobiste nawrócenie. Wydał encyklikę Evangelium Vitae, która podkreśla godność każdego człowieka oraz prawo każdego człowieka do życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Zatwierdził dokument Kongregacji Nauki Wiary Dominus Iesus, który podkreśla wyjątkowość osoby Jezusa Chrystusa i wskazuje, że Jezus Chrystus jest jedyną drogą do Zbawienia. W 1981 rok cudem przeżył zamach od kuli zawodowego zabójcy, Ali Agcy, któremu później podczas odwiedzin w więzieniu okazał przebaczenie. Nauczanie o Bożym Miłosierdziu przenikało cały pontyfikat Świętego Jana Pawła II. Jego zwieńczeniem było ofiarowanie świata Bożemu Miłosierdziu w 2002 roku w Krakowie-Łagiewnikach. Był znany jako wielki zwolennik ekumenizmu oraz pielgrzym. Podczas 104. pielgrzymek odwiedził 134 państwa, w tym ośmiokrotnie odwiedzał ojczyznę. Był niezwykle cenionym autorytetem moralnym. Odszedł do Domu Ojca dnia 2 kwietnia 2005 roku w Watykanie. Jego pontyfikat, który trwał 26 lat i 5 miesięcy, był jednym z najdłuższych w historii. Dnia 19 grudnia 2009 roku przez papieża Benedykta XVI został ogłoszony Czcigodnym Sługą Bożym, a 1 maja 2011 roku został beatyfikowany. Jego kanonizacja odbyła się 27 kwietnia 2014 roku w obecności dwóch biskupów Rzymu – urzędującego papieża Franciszka i emerytowanego Benedykta XVI. Jan Paweł II – Biografia rozszerzona Dzieciństwo i młodość Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach, małym mieście w południowej Polsce, jako drugi syn Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. Miał starszego o czternaście lat brata Edmunda, natomiast jego siostra Olga Maria zmarła tuż po urodzeniu. Został ochrzczony dnia 20 czerwca 1920 roku. Jego rodzina wiodła skromne życie. Matka zajmowała się domem, ojciec jako porucznik był urzędnikiem administracji wojskowej. W ich domu panowała religijna atmosfera, a rodzina cieszyła się szacunkiem wśród mieszkańców, wśród których istniała liczna społeczność żydowska. Gdy miał 9 lat, zmarł mu matka z powodu zapalenia mięśnia sercowego i nerek. Ojciec po pogrzebie zabrał synów do Sanktuarium Maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej, do którego później Karol często powracał. Jego brat Edmund był lekarzem i zmarł trzy lata później w wyniku zarażenia się szkarlatyną w szpitalu w Bielsku-Białej. W 1930 roku Karol Wojtyła rozpoczął naukę w I Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. W pierwszej klasie szkoły gimnazjalnej wstąpił do ministranckiego kółka, które prowadził ks. Kazimierz Figlewicz. W tamtych latach objawił się jego talent pisarski i aktorski. Młody Karol lubiał także grać w piłkę nożną i często występował na pozycji bramkarza. W 1938 rok Karol Wojtyła zdał egzamin maturalny, a następnie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W związku z tym wraz z ojcem zamieszkał przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie, w dwóch pokoikach w suterenie. Kierunek filologii polskiej na UJ przeżywał okres wówczas świetności, co tworzyło doskonałe warunki do rozwoju intelektualnego. Czas wojny 1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Wojska niemieckie wkroczyły do Krakowa 6 września, a 6 listopada w wyniku Sonderaktion zamknięto Uniwersytet Jagielloński, natomiast profesorowie zostali przewiezieni do obozu Sachsenhausen. Karol Wojtyła rozpoczął prace w Zakładach Chemicznych „Solvay” w Borku Fałęckim. Była to ciężka praca w kamieniołomach, która dawała względne bezpieczeństwo, ponieważ Niemcy uznawali zakład za potrzebny. W tamtym czasie Karol wziął udział w rekolekcjach, które organizowane były w parafii św. Stanisława Kostki na Dębnikach. Nawiązał tam kontakt z krawcem Janem Tyranowskim, który był oczytany w pismach św. Teresy z Avila i św. Jana od Krzyża. Tymi zainteresowaniami wywarł wpływ na Karola. Początkiem 1941 roku zachorował jego ojciec i Karol się nim opiekował. Gdy 18 lutego wrócił do domu, zastał ojca martwego. Bardzo boleśnie przeżył jego śmierć. Ojciec Karola został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, natomiast młody Wojtyła zamieszkał u państwa Kydryńskich, którzy zaoferowali mu swoje wsparcie i pomoc. W przezwyciężaniu smutku wspierał go dawny nauczyciel z Wadowic, Mieczysław Kotlarczyk, który założył później Teatr Rapsodyczny. Karol Wojtyła związał się z tym teatrem od samego początku jego istnienia. W repertuarze teatru znajdowały się: „Pan Tadeusz”, „Beniowski”, „Król-Ducha” czy „Quo vadis”. Karol Wojtyła w 1942 roku podjął decyzję o wstąpieniu do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Jego dzień wyglądał następująco: rano asystowanie do mszy przy księciu metropolicie Adamowi Sapiesze, następnie praca w „Solvayu”, a nocami nauka. W sierpniu 1944 roku sytuacja uległa zmianie. Niemcy nie chcieli, aby doszło do wybuchu powstania wśród ludności Krakowa, dlatego przeprowadzali masowe łapanki. 6 sierpnia 1944 roku wywozili wszystkich ujętych młodych mężczyzn. Karol uniknął łapanki, ponieważ dzięki abp Sapiesze klerycy schronili się w pałacu biskupim. 18 stycznia 1945 roku wkroczyły do Krakowa wojska sowieckie. Posługa kapłańska i biskupia Po wojnie, w sierpniu 1946 r. Karol Wojtyła ukończył celująco studia teologiczne. Dnia 1 listopada otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kardynała Sapiehy. 15 listopada wyjechał do Rzymu, gdzie podjął studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim. Poznawał Rzym i podpatrywał metody prowadzenia działalności duszpasterskiej. Uczestniczył tam we mszy świętej celebrowanej przez św. Ojca Pio. Relacje niektórych osób mówią o tym, że św. Ojciec Pio przepowiedział Karolowi Wojtyle wybór na Tron Piotrowy. Karol Wojtyła zdał egzamin licencjacki, a następnie napisał rozprawę doktorską pt. „Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża”, za którą otrzymał najwyższą ocenę. Formalnie nie został mu przyznany tytuł doktora, gdyż jego praca z powodu braku funduszy nie została wydrukowana. Karol Wojtyła wrócił do kraju i został skierowany do niewielkiej miejscowości Niegowić na stanowisko wikariusza. Jednocześnie obronił rozszerzoną wersję swojej rozprawy doktorskiej. Po 13 miesiącach został przeniesiony przez kardynała Sapiehę do parafii św. Floriana w Krakowie. Karol Wojtyła cieszył się sympatią wśród wiernych. Szczególnie sympatią darzyła go młodzież dla której prowadził duszpasterstwo. Na rekolekcje przez niego prowadzone przychodziły setki osób. Z młodymi jeździł na pielgrzymki, wędrówki górskie oraz spływy kajakowe. Środowisko młodych skupionych wokół niego nazywało go „Wujkiem”. Karol Wojtyła opracował rozprawę habilitacyjną pt. „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera”, która została przyjęta przez radę Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego nie zatwierdziło jednak tytułu naukowego i Karol Wojtyła otrzymał tytuł docenta dopiero 31 października 1957 roku. Zaczął pracować w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim, wkrótce także wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie po okresie dwóch lat objął Katedrę Etyki. Jego wykłady były często oblegane, dlatego niektórzy musieli siadać na podłodze. Owocem jego pracy naukowej i rozmów z młodzieżą stała się książka pt. „Miłość i odpowiedzialność”, która porusza kwestie teologii ciała. Dnia 28 lipca 1958 roku Karol Wojtyła został konsekrowany na biskupa pomocniczego archidiecezji i tym samym w wieku 38 lat został najmłodszym polskim biskupem. Przyjął za dewizę słowa: „Totus Tuus” (Cały Twój), które zaczerpnął z pism św. Ludwika Marii Grignion de Montfort. Słowa te oznaczały oddanie się w zupełności w opiekę Maryi i poprzez nią Jezusowi Chrystusowi i pozostały one jego dewizą, gdy został Papieżem. Jako biskup pomocniczy miał nowe obowiązki. Starał się o pozwolenie na budowę Kościoła na Nowej Hucie, którego komunistyczne władze nie chciały udzielić. W 1977 roku poświęcił świątynię już jako kardynał. Dnia 11 października 1962 roku uczestniczył w tak ważnym wydarzeniu dla Kościoła powszechnego, jakim był Sobór Watykański II. Odznaczał się wyjątkową aktywnością. Znał doskonale łacinę, zabierał głos oraz pisał opracowania. W znaczącym stopniu przygotowywał tekst Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes. 30 grudnia 1963 roku został poinformowany telefonicznie przez papieża Pawła VI o nominacji na stanowisko arcybiskupa metropolity krakowskiego. Komunistyczne władze zaaprobowały tę nominację, chociaż wcześniej odrzuciły szereg kandydatur wysuniętych przez prymasa Stefana Wyszyńskiego. Uważały, że nie będzie on interesował się sprawami politycznymi oraz uda im się go skłócić z Prymasem, jednakże były w błędzie. Uroczyste objęcie władzy przez biskupa ordynariusza nad diecezją miało miejsce 8 marca 1964 roku na Wawelu. Arcybiskup Wojtyła uczestniczył aktywnie w kolejnych sesjach Soboru Watykańskiego II, który zakończył się w 1965 roku. Jednocześnie był zaangażowany w przygotowania do obchodów Millenium Chrztu Polski. Abp. Karol Wojtyła został dnia 26 czerwca 1967 r. mianowany przez papieża Pawła VI kardynałem. Ciążyło na nim wiele obowiązków, lecz pomimo tego nie zaniedbywał Krakowa. Zorganizował system nauczania religii poza szkołą oraz prowadził spotkania dla par i małżeństw, dzięki którym narodził się Instytut Rodziny, który następnie po latach stał się integralną częścią Papieskiej Akademii Teologicznej. W 1972 roku zainaugurował obrady Synodu Archidiecezji Krakowskiej, które nieprzerwanie trwały do 1979 roku. Realizował cel wprowadzenia na gruncie lokalnym wskazań Soboru Watykańskiego II. Jesienią 1967 roku został zaproszony do Watykanu na pierwszy Synod Biskupów, jednak nie wziął w nim udziału ze względu na solidarność z prymasem Wyszyńskim. który nie otrzymał pozwolenia na wyjazd z kraju. W kolejnych synodach już brał udział, których był bardzo aktywnym uczestnikiem. Jego zaangażowanie dostrzegł papież Paweł VI. Kardynał Wojtyła wraz ze współpracownikami miał duży wpływ na treść encykliki Pawła VI „Humanae vitae”, która dotyczyła miłości i odpowiedzialności. Kardynał Karol Wojtyła kontynuował swoje prace badawcze, których efektem stała się książka „Osoba i czyn”. Jest ona uważana za jedno z głównych dzieł filozoficznych przyszłego papieża. Uczestniczył w polskich i międzynarodowych zjazdach teologicznych, podróżując do USA, Australii, Kanady i Republiki Federalnej Niemiec. Był członkiem Synodu Biskupów oraz członkiem trzech kongregacji kurii. Podczas prywatnych audiencji regularnie odwiedzał papieża. W lutym 1976 spotkała go wyjątkowe wyróżnienie w postaci przeprowadzenia rekolekcji dla Kurii Rzymskiej. W maju 1978 roku odwiedził Pawła VI po raz ostatni, a w sierpniu przybył wraz z Wyszyńskim do Rzymu, aby uczestniczyć w pogrzebie, a następnie w konklawe. 26 sierpnia na papieża wybrano arcybiskupa Wenecji, Albino Lucianiego, który przyjął imię Jan Paweł I. Na Tronie Piotrowym urzędował bardzo krótko, gdyż zmarł już 28 września tego samego roku. Pogrzeb odbył się 4 października, następnie po okresie żałoby zwołane zostało kolejne konklawe. Pontyfikat W zwołanym dnia 16 października 1978 roku konklawe kardynał Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Wybór ten przerwał tradycję w imię które przez wieki powoływano na Tron Piotrowy włoskich duchownych. O godz. 18:18 uniósł się biały dym nad Kaplicą Sykstyńską, który wywołał okrzyki radości wśród zgromadzonych na placu św. Piotra. Inauguracja pontyfikatu odbyła się 22 października. Podczas homilii Jan Paweł II wypowiedział słynne słowa: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi”. Pontyfikat Polaka był trzecim pod względem długości w historii, gdyż trwał 26 lat i 5 miesięcy. Jan Paweł II wprowadził Kościół w nowe tysiąclecie, podróżował z orędziem pokoju po całym świecie, przyczynił się do obalenia systemu komunistycznego, bronił praw rodziny i nienarodzonych dzieci, troszczył się o chorych, ubogich i starszych, spotykał się z wyznawcami różnych wyznań i religii, zainicjował Światowe Dni Młodzieży, zawierzył cały świat Marce Bożej i Bożemu Miłosierdziu oraz ogłosił nowy Kodeks Prawa Kanonicznego i Katechizm Kościoła Katolickiego. Jan Paweł II odbył 104 zagraniczne podróże apostolskie (poza Włochy), podczas których odwiedził 129 narodów i miał zaplanowanych w sumie 3288 przemówień. Odbył także 146 podróży po Włoszech i 748 wizyt w Rzymie oraz diecezji rzymskiej, a także w Castel Gandolfo. Papież spotykał się 1600 razy na oficjalnych i nieoficjalnych spotkaniach z głowami państw i premierami oraz odbył 1164 audiencje generalne, w który brało udział w sumie ponad 17 mln ludzi z całego świata. Jan Paweł II opublikował: 14 encyklik, 11 konstytucji apostolskich, 14 adhortacji apostolskich, 45 listów apostolskich oraz 31 Motu Proprio. Beatyfikował aż 1338 osób oraz dokonał 482 kanonizacji. Papież Jan Paweł II zainicjował bardzo ważne wydarzenia takie jak: Światowe Dni Młodzieży, Światowe Dni Modlitw o Pokój, Lata Jubileuszowe oraz Światowe Spotkania Rodzin. Jan Paweł II podróżował ośmiokrotnie do Polski. Pierwszy raz przybył 2 czerwca 1979 roku, a pielgrzymka ta zbiegła się z obchodami 900. rocznicy śmierci męczeńskiej św. Stanisława ze Szczepanowa. Wówczas na placu Zwycięstwa w Warszawie (obecnie pl. Piłsudskiego) wypowiedział pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. Kolejne pielgrzymki odbyły się w 1983 i 1987 roku za czasów PRL i przyczyniły się do powstania „Solidarności” oraz dekonstrukcji ówczesnego systemu. W 1991 roku odbył pierwszą pielgrzymkę do wolnej Polski, podczas której napominał Polaków by dobrze korzystali z odzyskanej wolności. Kolejne wizyty odbywały się w altach: 1995, 1997 oraz 1999. Ostatnią pielgrzymkę odbył w 2002 roku, podczas której w sanktuarium w Krakowie – Łagiewnikach zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu. Podczas licznych podróży zagranicznych Papież często odwiedzał narody doświadczające wojny. Wiele jego podróży miało charakter ekumeniczny. Przemawiał dwukrotnie w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, odwiedził komunistyczną Kubę, z kolei w 2000 roku pielgrzymował do Ziemi Świętej, kiedy to modlił się w Jerozolimie pod Ścianą Płaczu. Choroba i śmierć Jan Paweł II dnia 13 maja 1981 roku, czyli w rocznicę objawień fatimskich, przeżył zamach na swoje życie. Mehmet Ali Agca strzelał do papieża z odległości trzech i pół metra. Swoje ocalenie przypisywał wstawiennictwu Matki Bożej. Mówił: „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę.” Ze swoim zamachowcom spotkał się w więzieniu i okazał mu przebaczenie. Pod koniec lat 90. widoczna była u Papieża choroba Parkinsona, która z czasem się pogłębiała. Pomimo tego Jan Paweł II podróżował i do końca swoich dni był w pełni zaangażowany w swoją posługę. Przed śmiercią stracił głos, dlatego nie mógł przemawiać do wiernych. Odszedł do domu Ojca 2 kwietnia 2005 roku o godz. 21:37. Świat pogrążył się w żałobie. Podczas jego pogrzebu dnia 8 kwietnia ewangeliarz umieszczony na trumnie został zamknięty przez wiatr, co można było odczytywać jako znak, że jego życie prowadzone przez Ducha Świętego w pełni się wypełniło. W uroczystościach pogrzebowych na placu św. Piotra uczestniczyło 300 tys. wiernych, a dwa miliardy oglądało transmisję w telewizji. Trumna z ciałem spoczęła w podziemiach bazyliki św. Piotra. Proces kanonizacyjny Proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się 13 maja 2005 roku. Już podczas pogrzebu wierni wołali „Santo subito!”, co oznacza „Natychmiast Święty”. Nowy papież Benedykt XVI udzielił dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługiwał tytuł Sługi Bożego. 19 grudnia 2009 papież Benedykt XVI podpisał dekret o heroiczności cnót Jana Pawła II i od tamtego momentu przysługiwał mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. W czasie przygotowań do procesu beatyfikacyjnego dwie osoby zeznały, że Jan Paweł II regularnie się biczował w akcie pokuty za grzechy. 11 stycznia 2011 roku komisja Kongregacji Spraw kanonizacyjnych zatwierdziła cud za wstawiennictwem Jana Pawła II, który polegał na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre Normand. Dnia 1 maja 2011 roku Jan Paweł II został beatyfikowany przez papieża Benedykta XVI. Msza święta na placu św. Piotra zgromadziła około 1,5 mln ludzi, w tym 300 tys. Polaków. Na dzień liturgicznego wspomnienia bł. Jana Pawła II wybrano 22 października, czyli dzień rocznicy uroczystej inauguracji pontyfikatu papieża Polaka. Papież Franciszek dnia 5 lipca wydał dekret w sprawie cudu za wstawiennictwem błogosławionego Jana Pawła II i ogłosił kanonizację papieża wraz z błogosławionym Janem XXIII. Cudem tym jest niewytłumaczalne z punktu widzenia medycznego uzdrowienie kobiety z Kostaryki. Floribeth Mora Diaz cierpiała na nieoperacyjny tętniak mózgu. Podczas oglądania beatyfikacji Jana Pawła II zaczęła się do niego modlić i doznała nagłego uzdrowienia. W Niedzielę Miłosierdzia Bożego dnia 27 kwietnia 2014 roku bł. Jan Paweł II i bł. Jan XXIII zostali ogłoszeni świętymi. Mszy przewodniczył papież Franciszek, przy koncelebrze emerytowanego papieża Benedykta XVI. Podczas uroczystości św. Jan Paweł II został ogłoszony patronem rodzin. Jan Paweł II – ciekawostki Po śmierci matki młody Karol jadał z ojcem obiady w jadłodajni państwa Banasiów. Przychodził tam policjant, który pewnego razu podczas zabawy chwycił rewolwer, wymierzył w kierunku młodego Karola i krzyknął: „Ręce do góry”. Przez przypadek wypalił, a kula minęła głowę chłopca o kilka centymetrów. W młodości Karol Wojtyła nie tylko jeździł na nartach, ale również skakał. Z kolegami wybudowali w latach 30. skocznię narciarską, a młody Karol próbował także swoich sił na większym obiekcie. Na Łysej Górze (okolice Wadowic) była skocznia, na której jego rekord życiowy wynosił 20 metrów. W wieku 24 lat, w 1944 roku miał poważny wypadek. Wracał na rowerze z pracy i został potrącony przez niemiecką ciężarówkę wojskową. Uderzył głową o krawężnik i stracił przytomność. Polka udzieliła mu pierwszej pomocy, a niemieccy żołnierze zawieźli go do szpitala, gdzie stwierdzono wstrząśnienie mózgu. Karol Wijtyła wyszedł ze szpitala po 9 dniach. Jan Paweł II był pierwszym w dziejach Słowianinem wybranym na Tron Piotrowy oraz największym podróżnikiem wśród papieży. Był także pierwszym papieżem jeżdżącym na nartach, uprawiającym wspinaczkę górską oraz pływającym kajakiem. Jan Paweł II uchodził za niezwykle wesołego człowieka, uwielbiał żartować oraz robić dowcipy. Dobry humor towarzyszył mu nieustannie i był narzędziem, które pozwalało przełamywać pierwsze lody oraz zjednywać sobie ludzi. Wielkim marzeniem papieża Jana Pawła II były pielgrzymki do prawosławnej Rosji oraz do Chin, do których jednak nie doszło. Był pierwszym papieżem, który znał biegle aż siedem języków obcych: angielski, francuski, niemiecki, włoski, hiszpański, rosyjski i łacinę. Jako papież łamał wiele schematów, zrezygnował z lektyki, na której dotąd noszono papieży. Uważał, że jest to kompletnie niepotrzebne i nie chce być noszony. Na konklawe na którym został wybrany ledwie zdążył, wchodząc jako ostatni. Należy wspomnieć, że po zamknięciu bram nie wpuszcza się tam nikogo, nawet kardynałów. Podczas tego konklawe był bardzo małomówny i wycofany. Najprawdopodobniej przeczuwał, co się wydarzy. Jako biskup był jedną z osób rannych podczas katastrofy kolejowej koło Działdowa, która wydarzyła się 3 lipca 1967 roku. Niezwykle mocno kochał dzieci, chciał żeby miały godne i dobre życie. Jednym z jego gestów, jakie uczynił w ich kierunku jako pierwszy z papieży, było napisanie listu do dzieci. O Papieżu Polaku powstało wiele znakomitych filmów: Jan Paweł II – Santo Subito. Świadectwa świętościJan Paweł II (film)Jan Paweł II: Nie lękajcie sięJan Paweł II. Szukałem Was…Karol, który został świętymKarol. Człowiek, który został papieżemKarol. Papież, który pozostał człowiekiemLolek (film)Oczyma Pokolenia ’78. Pontyfikat Jana Pawła IIPapież Jan Paweł II (film)Papież PolakPielgrzym (film dokumentalny)Przychodzę, by wam służyćŚwiadectwo (film)Świadek nadziei: Życie Karola Wojtyły, papieża Jana Pawła II Jan Paweł II był pierwszym Polakiem na Stolicy Piotrowej. Był pierwszym od 445 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. Jan Paweł II – Zobacz także Zapraszam do artykułu Znaczenie przyrody w nauczaniu Jana Pawła II. Temat szacunku do przyrody, odpowiedniego wykorzystywania i gospodarowania zasobami, nadmiernej konsumpcji, itp. jest wciąż bardzo aktualny. Wydaje się, że temat ten jest jeszcze ważniejszy niż lata temu. Jan Paweł II – Najczęściej zadawane pytania Kim był Jan Paweł II? Jan Paweł II, a właśc. Karol Wojtyła (1920-2005) był polskim duchownym rzymskokatolickim, który piął się po szczeblach hierarchii kościelnej, aż do posługi papieskiej w latach 1978-2005. Jest świętym Kościoła katolickiego. W którym roku urodził się Jan Paweł II? Jan Paweł II, a właściwie Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Źródła Zdjęcie: | Autor: Zbigniew Kotyłło | Licencja: CC BY-SA artykuły: Niezwykły życiorys: Polub nas: Tagi:

co robił jan paweł ii z dziećmi